Toegankelijkheid

Vele lieden die ik zie, hebben geen geld. Zeker als het om ernstige gevallen gaat die diep zijn gevallen en die mede door hun verslaving aan de zelfkant van de maatschappij zijn beland. De huisarts moet telkens weer een rationele keuze maken die rekening houdt met de financiële draagkracht van de betrokkenen en de middelen die je in kunt zetten om te proberen iets aan het probleem te doen.

Bovendien is de toegang tot de geestelijke gezondheidszorg, die voor iedereen zou moeten openstaan, lang niet vlot verzekerd. Veel van onze gebruikers, verslaafd of niet, lijden namelijk, wellicht zonder het zelf te weten, aan bijkomende psychiatrische aandoeningen zoals depressie, angststoornis, bipolariteit, psychose, persoonlijkheidsstoornissen enz. Je hoort dan wel eens gewag maken van een dubbele diagnose. Dat betekent dat er een onderliggend psychisch probleem bestaat dat ook behandeld moet worden.

Doordat ze niet zo goed in het ordelijke plaatje van onze samenleving passen, komen ze in aanraking met tegenwerking en teleurstellende ervaringen. Binnen het gezin en op school begint het vaak al. Het zijn kinderen die veel aandacht nodig hebben en die is niet altijd beschikbaar, omdat mensen beperkt zijn in hun mogelijkheden. Zeker in het publiek dat ons in onze Brusselse praktijk aanspreekt, is er geen weelde aan informatie en zorgtoegankelijkheid.

Later in hun leven zal het voor vele personen met psychische stoornissen bovendien moeilijk blijken zich in te schakelen in de arbeidsmarkt. Daar heerst een darwinistische overlevingskrijg en wordt de zwakkere, en iedereen die afwijkt in welke vorm ook, uitgestoten, met een grote collaterale schade tot gevolg, ten voordele van het winstbejag.

Je merkt nu wel dat er misschien een mentaliteitsverandering bezig is. Ik stel vast dat er wel wat hoopvolle acties zijn in de media, dat er wat gedaan wordt om meer begrip te kweken. Er is echter nog een lange weg te gaan, zeker in milieus die niet zo mee zijn met de moderne trends.