Rode loper

Elke vorm van hulpverlening zou zichzelf op gezette tijdstippen moeten evalueren aan de hand van de drie maatstaven: toegankelijkheid, kwaliteit en betaalbaarheid. De weg vinden naar een aangepaste hulpverlening spreekt niet altijd voor zich. Dat is altijd toch een beetje opletten, want er is niet altijd en overal een warm onthaal gereserveerd als je in de medische wereld over gebruik en verslaving begint.

De hulpverlening moet de rode loper uitrollen voor degenen die de moedige beslissing hebben genomen de eerste stap naar een uitkomst te zetten. Dat loopt vaak een of meerdere keren faliekant af, omdat er allerlei obstakels rijzen, dikwijls van administratieve aard. Als huisarts kan ik daar korte metten mee maken en het hoogstnoodzakelijke zelf al doen, maar dan moet ik vervolgens ook weer op zoek naar een iets meer toegespitste hulpverlener.

Dat verloopt niet van een leien dakje. We moeten als samenleving meer inspanningen doen om de kwaliteit, de toegankelijkheid en de betaalbaarheid van de geestelijke gezondheidszorg te waarborgen. Terzelfdertijd is er ook een mentaliteitsverandering nodig in hoofde van een aantal hulpverleners zelf. Met name de artsen. Het spijt me dat ik het moet zeggen.

Alles begint bij een inclusieve eerste lijn waar iedereen welkom is, of zou moeten zijn, zonder aanzien des persoons. Dat is ook niet overal het geval, moeten we ruiterlijk toegeven.

Bovendien valt er nog veel te sleutelen aan de parate kennis van de huisartsen omtrent verslaving in het algemeen en methadonverstrekking in het bijzonder, en dan kijk ik toch nog altijd met gefronste wenkbrauwen naar de opleiding van geneeskundestudenten. Daar komt het onderwerp al iets meer dan vroeger aan bod, maar nog altijd te weinig en niet altijd op de goede manier.

Ik heb een groot aantal stagiairs gehad van verschillende universiteiten in het Nederlands en in het Frans en ik zag overal dat de opleiding tekortschoot. Nu ben ik gestopt met stagemeester zijn en ik loop achter op de actualiteit. Hoe dan ook waren de stagiairs vaak verwonderd over onze aanpak.

Tot slot mogen we ook de rol van de apotheker niet onderschatten die even goed in de eerste lijn staat als wij huisartsen en die ook de behandelde patiënten over de jaren heen ontvangen en bijstaan.