Neerhof II Op weg naar het einde

Op weg naar het einde, moet ik me ontdoen

Van alle schuldvlekken op mijn schildblazoen.

Zo niet zal de schande me van rust beroven.

Ik heb dat te lang al terzijde geschoven,

Dat huiveringwekkende angstvisioen;

Want straks is het tijd voor het rekenseizoen,

Dat al mijn vermogen weer zal tenietdoen,

En eens en voorgoed alle lichten uitdoven.

Op weg naar het einde.

Nog even gehecht aan het oude fatsoen,

Pantoffel geworden voormalige schoen.

Het toppunt voorbij, en er gaat niets meer boven;

En dat het erop zit, kan ik niet geloven;

Maar of ik er mij niet of wel mee verzoen:

Op weg naar het einde!