Emeritus

Hij heeft het zo druk, want gepensioneerd

Heeft hij al zo lang op verlangen geteerd.

Nu is daar de tijd van de rust aangebroken,

Zal hij nog een keer zijn drukketel oppoken.

Hij is het voorlopig nog steeds niet verleerd,

En menige keer in zijn bed omgekeerd,

Blijft hij in de nacht van de rustslaap verstoken,

En heeft hij vergeefs zijn oogleden geloken.

Bevrijd van de dwang en gekweten van plicht,

Maar nog lang niet klaar, af met de goegemeente,

Want nog steeds ontbrandt hij met al zijn gewicht,

En hakt zijn oordeel in arduinen gesteente,

Ja, kijk maar eens, dichter, naar dat vergezicht

Wie ben ik die zeggen mag: “Wee je gebeente.”