Door het bos

Achter het ouderlijke huis rust een klein stukje bos. Je vader kocht de grond met bomen, waar varens als een pest de grond met hun zaden en nieuwkomers besmetten.

Als een Mozes splijtte vader het bos in tweeën, door er in het midden een gehard pad te plaveien zodat jij er met je tweedehands bmx’je door kon fietsen. Gebogen over je stuur om sneller te gaan.

De armen van de varens wirwarden zich net als die van vervelende wielersupporters over de weg om je aan te moedigen

Soms vlak voor je wiel

Soms zelfs aan je armen gekleefd

Zodat je ze geïrriteerd van je af moest duwen

De stille supporters

De enige supporters

Want je was te verlegen om te fietsen in het bijzijn van de grote buurtjongens.

Uit je rubberen laarzen (een maat te groot want je groeit snel) staken twee naakte, witte aspergebeentjes. 

En als die niet je twee pedalen op en neer duwden, renden ze zorgeloos in het rond. Soms tussen de varens, soms op het daartoe bedoelde pad dat Mozes – je vader – in de varenzee geopend had.

Wat een wonder

Galopperen zoals een paard. Je lievelingsdier.

Een wit paard.

Daar lijk je het hardste met je melkhuidje

Je witte beentjes en armpjes zullen nooit bruiner worden dan een bleek kippenei.

~

Je beweegt je blote tenen in de rubberen laarzen. 

Zandkorreltjes en kruimeltjes op de zool kriebelen je voet. 

In het midden van het bos doe je je laars uit en leun je met je ene voet op de andere. 

Met je hand grabbel je in het schoeisel.

Het zweet aan je vingers werkt als een magneet: je vindt een dikke kruimel op de zool en steekt hem nieuwsgierig in je mond.

Plopkoek, denk je luidop.

Lekker!

~

En je aspergebeentjes rennen verder…

---