Skip to main content

À la recherche du temps perdu

À la recherche du temps perdu

À la recherche du temps perdu

À la recherche du temps perdu

Het is een lichte schrijvershandicap van me
Om altijd over het verleden te schrijven

Om mijn herinneringen van vroeger
Op jouw scherm te laten flikkeren

Ja

Ik noem dat een schrijvershandicap
Omdat het neerpennen van herinneringen
kinderspel is

Nostalgie is namelijk altijd een zoet gevoel

Zoals het madeleintje
Dat Proust in zijn thee sopte

Dat moet je trouwens ook eens doen

Als je tijdens het mijmeren
Een gebakje sopt
Breekt er voor je ’t weet
Een zompig stukje af
Op een manier
Zoals ook de Titanic het moest ondergaan

Brokstukken zakken naar de bodem van de thee
Verdrinken
En vermolmen in het water

Zo is dat met herinneringen ook
Sop je je madeleine te lang
Zonder er op te letten
Dan brokkelt de herinnering af
En is er louter nog
Een zweempje van de zoete smaak
In het diepste van je kop te bekennen

~Hanna

2 antwoorden op "À la recherche du temps perdu"

  1. Je zet me aan het denken, Hanna, en je laat ons lachen (ik las je hersenspinsel voor). Is schrijven uit verlangen naar het verleden kinderspel? Dan zou ‘A la recherche’ dat toch ook zijn? Hoe dan ook, de originaliteit van je gedachtenstroom is vermakelijk. Ik hoop veel meer van deze nostalgische verhalen te gaan lezen achter jouw luik.

    Antwoorden ↓

    • Ach jee! Wat heerlijk dat mijn hersenspinsel werd voorgelezen! En dan nog het allerheerlijkst dat jullie er om moesten lachen! Als je me zou vragen een hele roman over het verleden te schrijven, dan zou ik in een zekere ijdelheid vandaag nog beginnen, maar binnen de kortste keren de pen puffend neerleggen. Of ja, uit pure radeloosheid mijn laptopje écht uit het raam keilen. Laat staan dat ik ooit nog maar in de buurt zou komen van wat Proust op papier kon zetten.

      Je hebt gelijk: het is geen kinderspel. Daarom zijn mijn hersenspinsels ook zo kort.

      Antwoorden ↓

Jouw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Recente bijdragen

Hanna Brems

Hanna Brems

Hanna Brems (1999) is een oude ziel in de gedaante van een vrolijke jongedame. Overdag werkt ze als copywriter, maar ’s avonds komt haar creatieve […]

Ik noem me

Ik noem me: Hanna. Ik noem me: brem in het meervoud. Ik noem me: geel. Ik noem me: struik met knopjes, waartussen de wind strijkt naar je toe. Ik […]

Omhoog kijken

Peter mailt me een foto van de wolken, die hij ziet vanuit zijn bureau, samen met de boodschap: kijk ernaar en reflecteer, Hanna. Ik keek naar het […]

Thema image