Hotel Opa

Groeten uit Groningen

‘Grand Hotel Europa’ heet een recent verschenen boek van de Nederlandse literaire coryfee: Ilja Leonard Pfeijffer. Die moet ik niet zo. Ik vind hem niet aantrekkelijk. Niet qua uiterlijk en niet qua ideeën, waar ik weinig van weet, dat moet ik toegeven. Het is de nieuwe Harry Mulisch, die moest ik ook niet zo. Vanwege arrogant, pretentieus en weinig bekwaam tot gevoelens van liefde en zorg. Het is maar een indruk en geen literaire kritiek, want ik kan die auteurs niet lezen.

Nu wil het toeval dat ik een foto binnen krijg van mijn goede vriend Chris in Nederland, van een tafel met allerlei dingen waarop ook dat boek van Grand Hotel Europa. Nu lag er een leeswijzer of zoiets op de linkerhelft van het voorplat, en dus kon je lezen: ‘Hotel Opa.’ Wellicht een goede samenvatting van het boek zelf, maar ook van het leven van mijn Nederlandse vrienden.

Zo ken ik er immers nog, pensionado’s die grootouders zijn geworden en vervolgens een rol gaan spelen in het nimmer aflatende carrousel van de jeugd van vandaag. Kleinkinderen opvangen. Leuk! Geweldig! Enig! Maar je botst ook op je grenzen. Je gaat door je rug of je wordt gek van de herrie.

Eigenlijk dacht ik eerst dat hij het expres had gedaan, dat boek zo afdekken voor de foto, om er Hotel Opa van te maken, maar dat bleek niet zo te zijn, want hij had het zelf niet gezien. Nu wordt het wellicht extra grappig. Ik was blijkbaar de enige die het zag en nu zien ze het ook. Dat is een bescheiden privégenoegen.

In zijn bericht meldt Chris ook dat hij de heftige Peter van vroeger mist, die nu plaats heeft gemaakt voor iemand die ik wellicht ook wel al was: de “erudiete theoloog” (ik verzin het niet.) Dit naar aanleiding van mijn recente bijdrage tot de Myriade uitwisseling. Ja ik kan het niet verstoppen. Ik heb me ontpopt tot een minzame jongbejaarde die op de meeste dagen de wereld vol mededogen tegemoetziet.

Dat bij al de ellende die we zien voorbijtrekken, in de huisartsenpraktijk, maar ook op de treurbuis.

---