Ontslaving: verdoving

Je krijgt hoe dan ook toch een verhouding van mens tot mens als je elkaar jarenlang regelmatig eens ontmoet zoals dat met veel gebruikers in mijn carrière het geval is geweest. Als mensen geen behoefte hebben aan gepsychologiseer, dan moeten we dat ook respecteren en er niet te veel aan sleutelen. Dat is wellicht anders voor degenen die in het gebruik vooral op zoek zijn naar het stillen van een pijn die ze ervaren.

Het kan dikwijls vele jaren goed gaan met dit soort gebruik, dat dan gelinkt blijft met de te leveren prestaties. Pas als die om een of andere reden wegvallen, kun je hen overtuigen het gebruik te stoppen of andere perspectieven te openen. Aan de andere kant kan het ook voorvallen dat de prestaties steeds meer opgedreven worden, met een ontsporing van het gebruik in het kielzog.

Op een bepaald ogenblik gaat een dergelijke escalatie ontsporen, omdat je op de grenzen van het organisme stoot en dan kun je niet nog meer vragen. Dat zie je dus ook in de sport. Vroeger zagen we nog wel waanzinnige verslavingen bij wielrenners, in de zin van zeer hoge dosissen stimulantia, waaronder amfetamines. Nu is dat zeldzaam geworden, is mijn ervaring.

De vraag is wat die gaan doen nadat hun carrière voorbij is. Velen gaan er mee stoppen, maar anderen gaan door, wellicht omdat er een of ander psychisch lijden is dat de afhankelijkheid bestendigt. Wellicht behoren ze dan tot het volgende type dat vooral op zoek is naar pijnverlichting. Niemand heeft graag pijn en degenen die lijden onder chronische, zeg maar langdurige pijn, grijpen noodgedwongen naar middelen die verlichting geven.

De pijn waar het om gaat, kan zowel lichamelijk als geestelijk van aard zijn. We beginnen met de eerste. Er zijn natuurlijk om te beginnen al heel wat patiënten die werkelijk elke dag gewoon vreselijke pijn hebben. Neem nu slachtoffers van ernstige verkeersongevallen die verlamd achterblijven, vaak met rebelse pijnen die niet gemakkelijk te behandelen zijn. Of denk maar aan kankerpatiënten bij wie de oorzakelijke behandeling gefaald heeft.

Niemand zou deze lijdende mensen toch de producten ontzeggen die de pijn draaglijk kunnen maken. Als zij elke dag verdovende middelen gebruiken, kunnen we daar toch alleen met mededogen naar kijken. Mentaal klasseren we die gevallen een beetje apart van degenen die dezelfde producten gebruiken, maar dan onder de noemer middelengebruiker. Dat mentale onderscheid is de regel, en het is wat de meesten onder ons doen.

---