Brievenboek van mijn ouders: Leuven, 1 december 1953

Arseen laat zijn fantasie de vrije loop…

“…dan nog een kleine maand voorbereiding en mijn laatste ondervraging zal er ook zijn. Jij in ’t wit met bloemen in jouw hand en met drie markiezen boven je hoofd.

Dan gaan we blij zijn, een beetje angstig en stillekens ‘ns naar de lucht kijken of het niet zal regenen en eieren beloven aan de heilige Clara[1], opdat het toch zou mooi weer zijn. De koster zal met zijn stijve boord en nog stijvere vingers op het orgel spelen. De pastoor zal zijn woorden weer voor drie vierden inslikken. Jouw moeder zal een traantje wegpinken, omdat ze je moet afstaan aan een ander en aan de andere kant blij zijn vanwege zo een grote dag. En jouw vader zal voor een keer niet verstrooid zijn en zijn aller-ernstigste, tamelijk lange, gezicht opzetten en wie weet zal Dina halverwege de mis niet plotseling naar ’t wc moeten.

Mijn vader en moeder zullen misschien een beetje treurig zijn op een paar momenten, want ik ben de laatste voor wie ze nog te zorgen hadden. Het komen en gaan zal nu misschien wel plots in hun geest kunnen spoken.

Ja meisje lief, de verandering zal groot zijn. Jij de eerste van de hoop en ik de laatste. En de laatste is bij ons thuis misschien nog het ergst…”

[1] De mensen gingen eieren geven aan de Arme Klaren om goed weer te bekomen.

---