Brievenboek van mijn ouders: Iddergem, 15 december 1953

Na ruzie komt de verzoening. Die smaakt nog zo zoet…

“…Alleen jongen heb ik spijt over de lelijke dingen die je begrepen hebt uit wat ik zei. Ik was lomp en bars en je moet het me vergeven. Die verzachtende omstandigheden maken het een beetje beter. Maar toch, een volgende maal zal ik beter op mezelf passen. Ik doe zo mijn best om dat vervloekte karakter van mij te verbeteren, maar het lukt niet altijd. Ja, je zult me zo moeten nemen.

Alles wat ik doe, is dikwijls ondoordacht, maar het is altijd oprecht en een ruzie is rap vergeten. Als er dan iets is, vraag ik voortdurend of het nog niet over is en dat komt, omdat ik niet verdragen kan dat je een wrok zou voelen. Van jou kan ik dat niet verdragen en ook van anderen niet. Als er thuis iets is, lijd ik er erg onder en zou ik eender wat doen om het goed te maken. Wij zullen nooit inslapen vooraleer de kleinste ruzie is opgelost. Ik zou je toch nooit gerust laten vóór alles opgehelderd en klaar is tussen ons. Want het zal komen dat we kibbelen om kleinigheden. En om kleine dingen kan men soms ook erge ruzie maken. En toch zullen we het zo goed hebben met elkaar. Een goed huishouden moet eens twisten. Nadien wordt het des te beter…”

---