Brievenboek van mijn ouders: Iddergem, 3 november 1953

Lou maakt zich zorgen over haar gezondheid… Deze passage klinkt wel bijzonder bitter, wetende dat ze later MS zou krijgen, een ziekte die haar uiteindelijk fataal werd.

“…t Heeft mij aangegrepen, wat die dokter Redant[1] gisteren zei. Wie weet wat voor organen nog flauw zijn en niet deugen, als hij alles ‘ns zou onderzoeken. Maar ’t zal niet lukken. Ik voel mij daarvoor veel te gezond en ik ben er helemaal niet ongerust over ook. ’t Is zo maar om iets te zeggen. Ik heb die eigenschap van mijn vader, ik ben tevreden met alles wat aan mijn lichaam is. Alleen het gedacht dat men in orde is en sterk, dat is al de gezondheid. Ik denk niet dat je met mij ooit veel last zult hebben van ziektes, want ik wil niet ziek zijn. Ik moet vinnig en gezond en opgeruimd blijven. Zo heb je me nodig.

Jij kunt niets doen met een kwijnende, verwende vrouw, het zou me niet passen ook. Morgen over een maand en ’t is jouw verjaardag. Breus, je wordt stilaan een grote jongen. 26 jaar welgeteld. Je zal me nog inhalen, want ik voel me niet ouder worden. Als ik nu eens eeuwig jong bleef? Nee jongen, ’t zegt me niets.

Samen gaan we oud worden en grijze haren krijgen en samen proberen we te sterven. ’t Is eigenaardig dat ik zoveel aan de dood denk. ’t Is misschien, omdat er zoveel van onze kennissen sterven. Xavier is nu ook dood. Je moet nu niet denken dat ik er angst voor heb, dat is het niet. ’t Is enkel maar er kalm over denken, dat het eens gebeuren zal…”

[1] Redant is de huisarts.

---