Het aidsactivisme van dokter van Breusegem

Begin jaren tachtig werd de wereld opgeschud door een mysterieuze ziekte. Steeds meer artsen werden geconfronteerd met een nieuw ziektebeeld bij hun patiënten. De eerste patiënten waren vooral (jonge) mannen van wie de weerstand erg verzwakte. Ze ontwikkelden sarcomen, kregen infecties en overleden uiteindelijk aan een ziekte die door anderen makkelijk overwonnen werd. Een raadsel, leek het wel even. Was het een ziekte die in de hand gewerkt werd door poppers – de populaire drug in discotheken en dansclubs? Moesten we mensen die het vreemde virus hadden opgelopen mijden om te voorkomen dat we zelf besmet werden? Was het misschien een straf van God? Al snel werd er met de vinger naar de homo’s gewezen, degenen die – naast druggebruikers en Afrikanen – aanvankelijk het snelst het virus leken op te lopen. De homosubcultuur, die tot dan een grootschalige groei en integratie in de maatschappij had gekend, kreeg een backlash. De gay related immune deficiency, zoals de ziekte aanvankelijk genoemd werd, kreeg niet veel later de officiële naam aids en zou in het begin van de jaren tachtig onderwerp worden in wetenschappelijke studies, algemene gezondheidszorg en gesprekken in de media.

Dokter Peter van Breusegem begon net zijn eerste praktijk in Ukkel toen hiv – het virus dat aids veroorzaakte – ook Vlaanderen teisterde. De eerste aidspatiënten waren dus ook zijn eerste patiënten. Hij werd geconfronteerd met tal van jonge, intellectuele mensen met een schrijnend lot. Ze worstelden niet enkel met de fysieke last die het virus met zich meebracht, maar ook met mentale problemen veroorzaakt door schuldgevoelens, vooroordelen door hun omgeving, angsten en onzekerheid. Het triggerde hem om iets te doen…

Het laatste half jaar voerde ik heel wat gesprekken met Peter om een verhaal op poten te zetten over zijn ervaring van de eerste jaren aidsepidemie, zijn activisme en zijn ervaring met patiënten.

Vandaag kondig ik met enthousiasme aan dat de verhalen de komende maanden de druppelsgewijs op de website (en ook op Facebook) zullen verschijnen. Neem een kijkje en reageer. Wij vertellen graag verhalen, maar lezen ze zelf ook graag.

Tot binnenkort!