Het geworpen worden

Ik was een werpmes, maar ik word niet meer geworpen,
Met slingerhandvat en een toegespitst profiel.
Ik ben het voorgoed weggegooide projectiel.
Mijn traanvocht is met dweilen niet meer op te slorpen.

Vergeefs zocht ik de roem in steden en in dorpen,
En gooide me in elke opdracht van mijn stiel.
‘k Ben werkloos en armlastig en blijf moederziel
Alleen op aarde, aan haar zwaarte onderworpen.

Haar beeld rijst op terwijl ik naar mijn adem snak.
In wentelrad waar het publiek geboeid naar staarde:
Een dame schier ontbloot. Zij was een zenuwwrak,

Dat desondanks het nut aan ‘t aangename paarde.
Daar lig ik doelwitloos in ’t wegwerp-messenvak.
En neergesmeten slijt ik mijn bestaan op aarde.

> Pasquino > Sonnetten > Het geworpen worden