Depressieve kabouter
Voorgelezen door Dina Sonck
Wellustig lonkt de dood begerig naar hem toe,
Oogholte van een triest nirwana in het duister,
Een donker oord van ijle kreten en gefluister.
Kabouter voelt zich uitgeput, het leven moe,
Gemis, verdriet, verlaten zijn, depressie toe,
Geen kracht meer om zich los te rukken uit zijn kluister,
Terwijl ik overstelpt naar al zijn klachten luister.
Ik ben de hulpverlener, maar ik weet niet hoe.
De koude leegte overspoelt kabouterman z’n hart.
Hem windt een ziel nog op die in zijn lijfje woont.
Dat maakt zijn geweeklaag weer bangelijk apart.
Hij weet niet meer of het nog wel de moeite loont,
En overloopt zijn leven rugwaarts weer terug naar start,
In flikkerend zwart-wit dat roestvlekken vertoont.
Recente bijdragen
Antwoordsonnet: vlek der vlekken
Gek der gekken (antwoordsonnet) Het is me daar in Washington een zooitje! Door toedoen van een half volk van zeloten gaat straks de hele wereld naar […]
Voet aan wal
Voet aan wal De aanblik doet zijn zon-getaande blos verbleken:Een menselijke voetafdruk in ’t rulle zand,Een enkele, op ’t ongerepte blanke […]
Buitenwipper
Hij praat zonder eind en loopt af als een wekker. En ijverig ligt hij waar mogelijk dwars, afwisselend nors en balorig en bars.
Er is nog geen commentaar geplaatst!