Brandstapel van liefde
Voorgelezen door Dina Sonck
Je hebt in mij een heidens vreugdevuur ontstoken.
Een steekvlam is verterend in mij opgelaaid,
Heeft vonk en genster in mijn lichaam uitgezaaid.
Je vond niet beter dan de ketel op te poken.
De hitte schroeit mijn hersenpan en schrijnt mijn knoken.
Je adem heeft nog zuurstof in de vlam gewaaid:
Uitslaande brand. De rode haan heeft blij gekraaid
Een koolgloed in mijn ziel, mijn bloed is aan het koken
Zie wat je hebt gedaan: ik ga in vlammen op.
Ik wentel mij en zucht in eindeloze ronde.
Ik mis Arcadië bij elke hartenklop,
Het beeld van onvergetelijke avondstonde,
Dat op mijn netvlies is geëtst, en ik verkrop
Het schrijnen ongeneeslijk van de liefdeswonde.
Geef een reactie
Recente bijdragen
Voet aan wal
Voet aan wal VoetafdrukIt happened one day, about noon going towards my boat, I was exceedingly surprised with theprint of a man’s naked foot on […]
Buitenwipper
Hij praat zonder eind en loopt af als een wekker. En ijverig ligt hij waar mogelijk dwars, afwisselend nors en balorig en bars.
Witwas
Partij van waarden? Ja, dan denk ik: welke waarden? Kapotgeschoten vlag, wat rafels en een flard? Het persverhaal onsamenhangend en verward.
Dit is een hele oude. Ik reageerde destijds alsvolgt.
Verdampt
Je had in mij een heidens vreugdevuur ontstoken
dat mij verteerde tot een gloeiend bergje as.
Mijn ziel verdampte dadelijk tot broeikasgas
dat naar de koude stratosfeer is uitgebroken
en daar als lichtwolk in het rond begon te spoken,
zodat men in de weerberichten dingen las
als dit: ‘Het raadsellicht komt ’s avonds goed van pas’
en ‘Gouden nevel boven Brussel opgedoken’
Dus ben ik dankzij jou nu altijd in de wolken
De hele santekraam ging sissend op in rook
Ik kan nu onbelemmerd op en neder kolken
en op het leven regenen, met scherpe dolken
van hagel steken, ijzingwekkend sneeuwen ook
op de etters die de wereldbol bevolken