Interview met ervaringsdeskundige en alcoholcoach Michael Niclaus: deel 1

Michael Niclaus dronk in juli 2011 zijn allerlaatste druppel alcohol na een vernederend voorval op het Dourfestival. Sinds 2013 helpt hij als alcoholcoach alcoholgebruikers om komaf te maken met hun verslaving. Wij hadden een gesprek met hem.

Michael, je bent zelf jarenlang verslaafd geweest aan alcohol. Hoe is dat begonnen?

“Ik ben zoals veel Belgen opgegroeid in een cultuur waar alcohol sociaal aanvaard was. Het begon heel onschuldig met af en toe een pintje of een wijntje op mijn veertiende en zodra ik begon uit te gaan, begon ik ook meer te drinken. Elke keer als ik ging stappen met vrienden was ik dronken. Nu, ik stelde me daar toen weinig vragen bij. Ook de mensen in mijn omgeving vonden dat normaal en dus bleef ik maar verder doen.

Pas op mijn twintigste vroeg ik me af of ik wel goed bezig was. Ik ben dan eens een maand gestopt met drinken om daarna opnieuw te beginnen. Mijn redenering was: als je een maand niet kunt drinken, dan heb je geen probleem. Dat ging zo door tot mijn 24^ste. Ik heb toen een zwaar auto-ongeluk gehad. Ik was niet echt dronken, maar ik was wel geïntoxiceerd. Mijn auto was total loss en toen ben ik twee en een halve maand gestopt met drinken, omdat ik echt het gevoel had dat ik niet goed bezig was. Er was toen ook de relatiebreuk met mijn toenmalige vriendin en emotioneel kon ik dat geen plaats geven. Ik kon ook nergens terecht met mijn pijn. Alcohol was voor mij een manier om de pijn en de emoties te verdoven en om zo met die breuk om te gaan.

Na een tijdje begon ik dus weer te drinken en dat laatste jaar dronk ik echt om te drinken. Ik wist ergens wel dat ik verkeerd bezig was, maar ik zag ook geen oplossing. Het probleem is dat in onze maatschappij alcohol sociaal aanvaard is en ik had het gevoel dat als ik niet dronk, ik het buitenbeentje was. Zo ging ik een paar jaar geleden op stap met mijn vriendin en haar vrienden – ik was toen al 6 jaar nuchter – en die zeiden tegen mij: “Eigenlijk val jij nog wel mee.” Mensen denken nog te vaak dat, als je niet drinkt, je maar een saaie piet bent.”

Op je 25^e heb je dan het roer definitief omgegooid?

“In juli 2011 deden mijn vrienden mij het schitterende voorstel om naar het Dourfestival te gaan. Veel festivalgangers droegen bijzondere kleding of hadden een speciaal kapsel om op te vallen in de massa en ik wou dat ook. Ik heb dan een jurkje aangetrokken en ik stond meteen in het middelpunt van de belangstelling.

Op dag drie van het festival werd ik echter wakker en zag ik op mijn gsm dat mijn vader me een aantal keren had proberen te bereiken. Ik belde hem meteen op en hij zei tegen mij: “Michael,’ ‘ik heb net jouw interview gezien op het nieuws en ik schaam mij ongelooflijk.”

Ik had natuurlijk geen flauw benul waarover hij het had, maar op dat moment drong het tot mij door dat ik een jurkje droeg. Opeens herinnerde ik me dat ik gefilmd was door een cameraploeg. Maar wat ik had gezegd of gedaan, wist ik totaal niet meer. Op dat moment zakte ik door de grond van schaamte. Die dag heb ik dan ook mijn laatste druppel alcohol gedronken.

De volgende dag ging ik naar huis en mijn vader eiste dat ik onmiddellijk zou stoppen met drinken. Hij vroeg me op de man af: “Wat is eigenlijk het doel in je leven?” Ik kon niet meteen een antwoord verzinnen, maar zijn vraag bleef wel in mijn hoofd rondspoken.

Vervolgens ben ik op zoek gegaan naar mezelf: wie ben ik, wat wil ik graag in het leven en wat wil het leven van mij, wat doe ik graag enz.? Met die vragen ben ik aan de slag gegaan en zo heb ik langzamerhand mijn draai in het leven gevonden.”

Je hebt ook hulp gezocht?

“Dat klopt, omdat ik wist dat ik het alleen niet kon. Ik heb ook massa’s boeken gelezen, ik ben naar de AA gegaan, ik heb verschillende therapeuten bezocht enz. Heel veel mensen hebben mij geholpen en dat is ook mijn sterkte en redding geweest. Veel mensen denken dat het zwak is om hulp te zoeken, maar het is juist moedig.”

Enkele jaren geleden is God op je pad gekomen? Heeft jou dat veranderd?

“Ja, en sindsdien kan ik het leven dat op mij afkomt, beter aanvaarden. Vroeger had ik altijd zoiets van: ik wil dit nog en dat. Nu neem ik het leven zoals het is. Neem nu de coronacrisis als voorbeeld. Ik vind dat niet plezierig, want ik ben de helft van mijn inkomen kwijt, omdat ik geen lezingen kan geven. Toch accepteer ik de situatie en maak ik het er het beste van. Zo ben ik begin dit jaar gestart met een onlinetraject, ik zal binnenkort waarschijnlijk een online community oprichten enz. Ik aanvaard dus de coronamaatregelen en vanuit die energie ga ik verder met mijn leven. Vroeger vocht ik tegen alles en iedereen: tegen alcohol, tegen het leven en nu omarm ik het leven.

Ik zie dat veel mensen blijven steken in spijt dat ze hebben over bepaalde dingen in hun leven. Ik probeer mensen ertoe te bewegen dat ze het leven aanvaarden. Zodra je dat kunt, is je behoefte aan alcohol zo goed als weg. Als je tevreden bent met de realiteit, dan heb je geen behoefte om te vluchten. In alcohol, in je werk, in om het even wat. Je zal ook beter de dingen kunnen loslaten en meer rust vinden in het leven.“

---