Schoonselhof revisited

Een vriend zag toevallig deze mislukte foto op mijn telefoon, toen ik hem vakantiekiekjes wilde laten zien. Hoe meer ik er naar keek, hoe vreemder ik het ook begon te vinden. Ik ben aan de slag gegaan, en heb het nog iets dramatischer gemaakt, wat kleur betreft, maar het beeld op zich is niet gefotoshopt. Het stond zo in de camerarol. Raar.
Ik vermoed dat het een mislukte poging tot panoramische opname is, waarbij je in een vloeiende beweging een hele streep landschap opneemt. Er ging iets mis en dan krijg je nu dit. Ik weet niet hoe het gebeurd is en ik zou het niet opnieuw kunnen doen, maar het oogt wel merkwaardig. Het heeft iets van ondergang en verval. Een beetje griezelig is het wel.
De betere foto van het Schoonselhofkasteel, hieronder zonder kleurwijziging, onder natuurlijke belichting, plaatsen we opnieuw tot geruststelling (zie een vorig bericht.) Er is niets mis met het gebouw, dat gewoon rechtstaat, zoals het al zeker wel een eeuw doet. Zo staat echt hier naast onecht, wetende dat echt niet meer bestaat, maar onecht des te meer wel. We hebben allemaal onze begoochelingen.
Je hebt dat soms nodig, een vriend die iets ziet wat jij niet had gezien, en dan ga je het ook zien. Iets onrustwekkends en mysterieus wat het foute beeld dan toch heeft. Het is met een zucht van verlichting dat spoedig blijkt hoe het in elkaar zit. Het is in elkaar geknutseld door een of andere geheimzinnige kracht in dat apparaatje waarmee de foto gemaakt is. Een i-Phone X.
Ik sta nog altijd versteld van wat je met dat ding kan doen. Kom er deze keer nu dit weer uit. Het moment om aha te zeggen, zo van, asjemenou. ‘Ja, nu je het zegt.’ Het ene beeld is een toevallige knoeiboel die iets lijkt uit te drukken dat er niet is, terwijl de andere foto van het Schoonselfhofkasteel op zich daarnaast de indruk wekt de werkelijkheid weer te geven.
De tweede foto hieronder lijkt waarheidsgetrouw, maar is het ook niet. Want dat is dan weer een panoramische opname die deze keer wel min of meer gelukt is. Je kunt onderaan een kromme vervorming zien, als je het weet. Het zal de meesten niet opvallen, maar het is er wel.
We zien op het eerste gezicht wat we willen zien, en we verzinnen erbij wat ontbreekt. Het is pas bij nauw toekijken dat we erachter komen, dat er iets niet klopt. Het staat niet recht, en het is dus niet echt. Er zijn gaten in het landschap die niet logisch te verklaren zijn. De kracht van de verbazing.