Ik heb nog wat geheugen over van mijn vader. Zo hoe wij wandelden. Het was de tijd van toen. Hij greep en toonde me een handvol schoekeloen.

Een nieuwe telg van ons geslacht is hier geboren: de eerste schrei als heftig licht het oog ontbrandt, Een levensteken of een teken aan de wand?

Twee opbergdozen heeft mij God ter hand gegeven. Hij zei erbij: je bergt je zorgen in de zwarte, je vreugden in de gouden doos, neem dit ter harte.

Daar zitten ze te worstelen met tussen-ennen. Het puntje op de i, de letteralgebra,
De alfabetsoep en de valstrikwoordenvla. De kandidaten zitten ijverig te pennen.

Wat drijfveer hebben samenlevende insecten? De mierenmaatschappij, totalitaire staat, met een soldatenleger voor de strijd paraat, het wemelt langs de vers getrokken geurtrajecten…

Op leven losgelaten zonder voorbereiding, de wilde jaren tachtig op het achterplan, ik heb daar ergens nog wat foto’s van,
Maar die zijn niet bestemd voor bredere verspreiding.

De rups zat op zijn moerbeiblad zich vol te vreten. Hij wentelde in vraatzucht rond op groen belust, zo lang hij schransen kon, om daarna uitgerust.

Het nieuwe huis blijft me verrassen en verbazen: Hoe aanraking van vederlichte schakelaar, het licht ontsteekt na omslag van de tuimelaar…

Als ik mij spiegel aan weerkaatsing van de taal, mij hul in de juwelen van de juiste woorden, en als een Narcis buig naar flonkerende boorden…

Dag kei, net als jij, maak ik mij uit aarde vrij. Het stof licht op in zonnestralenrondedans. Een poederschemer kleedt de avondlijke glans.

Aurora houdt van schaamte nu het hoofd gebogen, want Iris toont een meer intense kleurenpracht. Het spectrum toont van ’t witte licht een kleur of acht bij zon met vochtig weer.

Dat zie je niet in Wimbledon: Verhalen van de moedergans; Gestampte aarde op zijn Frans; Sonnettentennis op gazon.

O schoonheid, gij gaat snel voorbij! O zoetste zoet! Hoe staat ge toe, dat ik mijn jeugd verdoe in zuchten?
Laat mij maar braafjes zitten naast uw ranke voet.

Ik ben vergeefs op zoek naar wijnfleskurkentrekker: kenmerkend voorwerp van in vorm verdraaid metaal. Een schroefdraad van zorgvuldig krom gesponnen staal.

Omdat ik niet alleen wil zijn, nog aangenomen, dat jij mijn eenzaamheid een beetje wilt bevolken, een zonnetje dat schijnt door hoge stapelwolken…

Er was eens ver van hier een bergboer diep in Polen. In het gebergte zat de politiek nog mee.
Hij had geen krant en keek ook geen teevee.

Zo herbegint elk jaar opnieuw – ’t is Herfst, September, maand van fruit en wijn, die helpen bij het afscheid…

Met schapen tellen zijn z’in Brussel nog niet klaar, en dat verklaart wellicht de slapeloze nachten, als van een rammenlam dat klaar is voor het slachten.

Een beetje weggestopt ten oosten van de Tsjaad, ligt Abbesinië in zonlicht te verstijven, wat inboorlingen niet belet het handeldrijven.

Daar staat ze in de koelkast, Bruine Bols, jenever. Daar staat ze in het donker, porseleinen fles! Het is na vieren nu.

De hellegloed van steenkoolvuur is aan het razen. Daar kolkt en walmt een zandstorm in de hete lijm.
De smeltkroes keert zich om en braakt een brandend slijm.

Met God heb ik uitvoerig zitten kakelen, vanavond tijdens een schaduwpartijtje schaken. Hij speelde wit, terwijl wij over vroeger spraken…

Nu een voor een geteld: voorbijgekomen schapen, teruggekeerd naar warme en geborgen stal, een wollige en droge vachtenwaterval…

We stappen op een trein die vol zit met forenzen. We stoten elkaar af tot eigen schande ‘n scha, En komen samen aan op het perron weldra.

Zo lang geleden is de wissel van de pamper,Intussen is het kind gegroeid als boerenkool, en loopt het rond met Barbiepop of knalpistool.

Ik heb iets met heel oude en heel droge kazen, en drink een fles erbij waar dít huis niet op spaart. Ik leg een elektronische patience kaart…

Je liet een wind. Het was een onwelriekende je mag er wel van zeggen dat hij danig stonk, terwijl hij daar ter wereld kwam met knorgeronk.

De woorden die op niets en nergens willen rijmen: De schaduw die de bliksem werpt als hij weer licht – Het weerlicht dat de lucht doorklieft in zigzagschicht…

Waar kan ik nu mijn wrevelpijlen nog op richten? Wie kan ik nog met vloek en anathema slaan?
De kandidaten mogen in de rij gaan staan.

Romeinse keizer ligt te stikken in zijn slijmen, alsof hij in een gore rochelprop verdronk, ontdaan van alle glorie, praal en statiepronk…

Het is zo lang al dat ik niet heb kunnen schrijven, maar al die tijd heb ik er wel naartoe geleefd; rugliggend in mijn web geweven en verkleefd.

Hartsgrondig wens ik U dat U door kakkerlakken krioelend in uw huis, bekropen en verteerd gevonden wordt, de ingewanden uitgesmeerd…

Ik was een werpmes, maar ik word niet meer geworpen, met slingerhandvat en een toegespitst profiel. Ik ben voorgoed…

“Het zoeken is het zingen van ons zijn. De melodie die rijpt als zachte wijn. Dit ambrozijn, dat vind je niet in boeken…

Maak mij door Uw Genade helder weer van geest. Ik wens geen tussenkomst en ook geen medelijen, en ook geen bedelordestoet in jutepijen.

In afwachting van de ultieme overnachting, is ouder worden al het voorschot op de prijs. Het haar verdunt en het wordt aan de slapen grijs.

Het huis is ruim en schoon, een aangenaam gebouw. De tuin omzoomd met weelderige geur van hagen. Wat fruit en goede wijn, vertoon noch kinderwagen…

Eerst klinken ze nog ver in nachtelijke stilte. Ze komen evenwijdig aan met dageraad, naar onderscheid van zwarte met een witte draad…

“In bloei de rozenstruik, de nachtegaal is dronken.” In schenkhuis schitterend van fonkelende schijn – Weerklinken blaasriet, snaren en de tamboerijn.

Tien lampen die terzelfder tijd tezamen gloeien, lantaarns die met siersmeedwerk zijn opgetooid, de vlam in tralieglas gevangen en gekooid…

Zo voert gedachtestroom met achteloos geklater, een vloot van stokjes en van strootjes met zich mee, het ene wat parmantig en het ander meer gedwee…