Begin jaren tachtig werd de wereld opgeschud door een mysterieuze ziekte. Steeds meer artsen werden geconfronteerd met een nieuw ziektebeeld bij hun patiënten. De eerste patiënten waren vooral (jonge) mannen van wie de weerstand erg verzwakte. Ze ontwikkelden sarcomen, kregen infecties en overleden uiteindelijk aan een ziekte die gezonde individuen makkelijk konden overwinnen.

Middenin de aidsepidemie ging dr. Peter van Breusegem als arts aan de slag in zijn allereerste praktijk. Hij sprak met de eerste aidspatiënten en hun verhalen riepen een gevoel van solidariteit op. Niet veel later besloot hij om een reeks initiatieven op poten te zetten om de maatschappij te gaan sensibiliseren in verband met het hiv-virus. Hoe pakte Peter dit aan? Wat was de drijfveer hierachter? In dit artikel vertelt hij er meer over.

De eerste jaren hiv in de dokterspraktijk. In de vroege jaren tachtig, midden in de aidsepidemie, staat Dr. Peter van Breusegem aan het begin van zijn carrière als huisarts. Hij aarzelt. De opening van zijn eerste praktijk – samen met een andere huisarts – baart hem zorgen, omdat hun geaardheid misschien mensen zou kunnen afschrikken. Al snel kwamen er ook aidspatiënten in zijn spreekkamer terecht. Iets waar hij als jonge arts niet op voorbereid was en wat hem confronteerde met het lot van jonge mensen die besmet raakten met hiv.

Het verhaal van Hubert en zijn vrouw. In de jaren tachtig, middenin de aidsepidemie, begint Dr. Peter van Breusegem als jonge huisarts in zijn eerste praktijk. Een beetje onvoorbereid vangt hij de eerste aidspatiënten op. Ondanks het feit dat hij nog niet zo veel ervaring heeft, doet Peter zijn best hen zo goed mogelijk te begeleiden, ook op psychologisch vlak.