Neutraal en toch dichtbij

De ervaring die ik heb opgedaan ten tijde van de oprichting van het buddy-systeem voor aidspatiënten in de jaren tachtig, zou ik graag nog eens symbolisch te gelde maken, maar dan in een heel ander domein, namelijk dat van de geestelijke gezondheidszorg. Daar is nog heel wat werk te verrichten.

Historisch is deze sector in België en dus ook in Vlaanderen onderontwikkeld en stiefmoederlijk behandeld. Met de toegankelijkheid van de zorg is het zeker in Brussel lamentabel gesteld. Ik wil de therapeuten die er werken niet voor het hoofd stoten en ik heb alle bewondering voor hun inzet. Ik zeg alleen dat we als samenleving veel te weinig inzetten op de broodnodige zorg voor lieden die met psychische problemen kampen.

In de praktijk bestaan er lange wachttijden voor degenen die therapeutische ondersteuning vragen. Het woord wachtlijst ligt politiek gevoelig, en wordt liefst niet uitgesproken. Dat het zo moeilijk is de juiste hulp te vinden, wekt bitter weinig verontwaardiging. Gelukkig is er in de media af en toe wel wat aandacht voor. Zo heeft de wereldbekende singer-songwriter Selah Sue, geboren als Sanne Putseys (Leuven, 3 mei 1989), zich ge-out als psychiatrisch patiënt.

Selah/Sanne vertelde dat haar grootouders beiden psychiatrische problemen hadden. Ze komt dus uit een familie waar de geestesziekte flink huisgehouden heeft. Met haar televisieoptreden wilde Selah Sue ook een statement maken over de doeltreffendheid van antidepressieve geneesmiddelen.

Daarmee verzet zij zich tegen allerlei opruiende artikelen in de media die het nut en de veiligheid van deze middelen in twijfel trekken. Voor sommige mensen is het van levensbelang dat ze toegang tot dergelijke middelen hebben, al is daarmee de kous niet af. De behandeling met medicijnen zou moeten kaderen in een globale aanpak die rekening houdt met de totale persoon, en hem of haar in staat stelt zich te ontplooien.