Spring naar de inhoud

Once you’re inside, you’re in

Once you’re inside, you’re in

Once you’re inside, you’re in

Geboorterecht

We zouden graag alles willen controleren, maar dat lukt niet altijd zo goed. Laten we het eens hebben over de onvermoeibare mensenstromen die in niet aflatende drommen de planeet meer dan ooit tevoren doortrekken. Reizigers, toeristen, migranten, arbeiders, bedienden, bannelingen, vluchtelingen of misschien wel rijke investeerders.

De vreemdeling kan vele gedaanten aannemen en hij of zij zal altijd opzien baren. Er zal altijd wrijving zijn tussen degenen die zich verplaatsen, en degenen die blijven waar ze zijn. Het is zoals in een huwelijk, je kunt niet met haar of hem leven, maar ook niet zonder. Er is geen ruimte meer waar vreemdelingen niet zullen komen, en dat hakt er wel in bij sommigen.

Het gezellige Koninkrijk Denemarken, dat onlangs nog met pestmaatregelen tegen vluchtelingen in een ongunstig daglicht kwam te staan, schreeuwt luidens persberichten nu om opgeleide bouwarbeiders die het land te kort komt, en nergens anders kan vinden, dan door de Oost-Europese migranten aan te spreken, en te smeken te komen werken.

Dat toont de akelige positie die we innemen als rijke landen met een verouderende bevolking en veel kapitaal. West-Europa in zijn geheel genomen, zeg maar de Europese Unie, met Zwitserland en Noorwegen erbij opgeteld, is een welvarend gebied dat een nooit gekende rijkdom heeft opgestapeld. Er is nooit een beschaving geweest die meer heeft verkwist.

Samen met de Verdeelde Staten van Amerika vormen wij het Noord-Atlantisch bekken dat de wereld de afgelopen vijf eeuwen heeft overheerst. Daar is een economie tot stand gekomen die deels op roof en deels op industrie berust. De nijverheid heeft werkkrachten nodig en die moeten steeds vaker uit andere landen komen, omdat we die zelf niet meer hebben, en omdat niemand van ons nog het vuile werk wil doen.

De aanzuigkracht tussen een arbeidsmarkt die krachten nodig heeft, en het aantal arbeidskrachten dat voor de poort staat te dringen omdat ze heel graag willen werken, is zo onstuitbaar groot, dat je daar geen poortwacht kunt bij plaatsen om het tegen te houden. Daar zullen we moeten mee leren leven.


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Recente bijdragen

A-priori

Het succes van ons gedicht zal ervan afhangen of het toespreken ook een aanspreken wordt. Voel je je als lezer aangesproken door het gebodene? […]