Gewijd

Het sacrale

Eerbied en ontzag

We leven hier in West-Europa in een bel van welvaart, in een brede samenleving die zich over de landsgrenzen heen ontwikkelt naar steeds meer verteer en vertier, terwijl de bronnen opdrogen. We raken meer en meer onze bakenpunten kwijt. De ontwikkeling van de laatste vijftig jaar, en dat steeds meer versneld, is er een van teloorgang van structuren, die in het verleden een belangrijke rol speelden, en die nu verbrokkelen, in de eerste plaats de kerken en andere godsdienstige verschijnselen.

Bij ons worden uiterlijke tekenen van geloofsovertuiging meer en meer uit de publieke ruimte gebannen. De godsdienst is bij voorbaat verdacht en de volksdevotie wordt in het belachelijke getrokken. Dat zeg ik nu allemaal natuurlijk omdat ik net terug ben uit het Oosten. Nog altijd een beetje buiten westen, mag ik wel voor de grap zeggen. Om maar te zeggen dat er heel wat landen zijn waar de godsdienstbeleving nog zeer levendig is, en dat leidt niet tot achteruitgang.

Wat we nastreven is een multiculturele samenleving in actie die werkt. Heel veel mensen zijn bereid in wisselwerking te treden met vreemdelingen die ze nooit gezien hebben. Dat moet dan toch de toekomst zijn, zoals we die voor ogen hebben, dat we allen door dezelfde deur kunnen. Een samenleving waarin ieder zijn geloof kan belijden, als dat vredelievend gebeurt en zonder opzien te baren.

De westerling heeft het juk van de godsdienst afgeworpen en dat is ook maar terecht, aangezien dogma’s en banvloeken zelden hielpen in de vooruitgang. Het is alleen een beetje jammer dat er nu het omgekeerde dreigt te gebeuren en dat is dat het sacrale vogelvrij is geworden, in de betekenis van open voor spot en leedvermaak. Heel wat mensen die ik tegenkom vinden het nodig de gebruiken van weer andere mensen te hekelen.

We zijn de huiver voor het sacrale onderweg kwijtgeraakt, evenals de eerbied voor het andere. We horen elke dag allerlei schrille tonen die daarmee te maken hebben. Moet het allemaal zo hard? Kunnen we niet gewoon barmhartig zijn voor elkaar, en ieder zijn of haar ruimte gunnen? Als de samenleving fout is, dan moeten we haar dan maar even verbeteren. Dat zal niet lukken met mopperen en zaniken. Een stukje aanvaarding, van jezelf en de andere, kan helpen.

---