Kerkhofbloem

Doorploegde aarde wasemt adem om de doden.

Hectaren landschap liggen zompig uitgespreid.

Een late herfstsfeer, ingestampt en aangeheid.

Hier ligt zij vredig tussen aangeharkte zoden,

Gezien haar ziel naar het hiernamaals is ontboden,

Omringd door menigeen, naar rang en stand verbreid,

In klamme aarde liefdevol in rijen neer geleid:

Haar doodsgenoten en door noodlot uitgenoden.

Hier rust ze dus, de arme, moegetergde stakker.

Het was de hel op aarde en zij ging teniet.

Hier slaapt ze en ze wordt voorlopig niet meer wakker.

Ze ligt er in het jaren zeventig gebied,

Te rusten in haar vakje van de dodenakker.

Arduinen zerk met kruis en letters van graniet.