Avonddeemstering

De zon gaat onder over Paramaribo.
Het herbegint. Weer een van eindeloze nachten,
Terwijl ik vruchteloos op jou ben aan het wachten.
Mijn pop, mijn jokkenbrok, en mijn Pinokkio.

Ophitsende muziek klinkt uit de radio.
Niet langer wil ik zielig naar je liefde smachten,
Geen wederkerigheid opeisen noch betrachten
Ik heb geen invloed meer op het scenario.

De deur zwaait open en in al zijn zwarte pracht:
Staat daar de bruidegom met klare jongensogen.
Een donkerwind van warmte stromend uit de nacht.

Een wolk van kracht en tederheid, steeds opgetogen,
Die met de brede grijns waarop ik heb gewacht,
Mij opneemt en me volstopt met zijn mededogen.