Afscheid

Daar gaat hij en is weg, de rugzak op de schouder
Je kijkt hem na. De zon gaat onder. Praal en Pracht.
Het licht gaat liggen voor de eindeloze nacht.
De warmte trekt nu weg. Het wordt een beetje kouder.

Een wolletje genomen van de klerenhouder.
Aan hem gedacht en zijn lichamelijke kracht,
En aan het plengoffer dat samen we gebracht,
Gehad hebben en ik word weer een beetje ouder.

De vader van een schichtig en leergierig zoontje.
Weer stop ik hem in bad in ’t diepst van mijn gedachten
Wat het is toch een berengoedje en een schoontje.

Nog tast ik naar de wortel van de voorgeslachten
En vind ik aan de top het fel begeerde kroontje.
Het huis staat overeind op ingeheide schachten.