Hoofdstedelijk Gewest

Boosheid en miskenning worden doorgegeven van ouder op kind, ook als intussen de omstandigheden niet meer navenant zijn.

Het Vlaams gevoel is voornamelijk een bitter gevoel, vol wrok en verongelijking zoals we gisteren  en eergisteren uiteenzetten. De woede leeft verder en zoekt, in de tegenwoordige tijd naar brandpunten. Het is alsof die oude ressentimenten een scherm zoeken om zich op te projecteren.

Het is makkelijker je op te winden over iets nu gebeurt en heel concreet is, dan over de vage opwellingen uit het verleden. Heel wat van de onredelijkheid van de politieke opstelling van een meerderheid der Vlamingen is te verklaren door een emotionele reflex die niet naar rede luistert.

We keren hiermee terug naar het artikel van Petra De Koning in het NRC Handelsblad waar we van vertrokken.

Angsten

„Er is geen herstel als niet wordt erkend wat er is gebeurd.”

Het gevolg is dat geen enkele tegemoetkoming van de Franstaligen dat gevoel kan wegnemen. Het zal pas beter gaan als Vlaanderen beseft dat we niet meer het kneusje van de klas te  zijn, maar een zelfbewuste en welvarende natie, die niet alleen moet krijgen en ook heel wat te geven heeft. Daar wringt het schoentje. We zijn bang om te geven omdat we bang zijn onszelf kwijt te raken.

We zijn bang voor de anderen, op de eerste plaats de vreemdelingen, met als kop van Jut de Marokkanen en de moslims in het algemeen. Dat is in Nederland intussen trouwens intussen ook zo. We hebben extreemrechtse onheilspartijen die graag zout in de wonden wrijven en goed garen spinnen bij de bitterheid en de verongelijking van de typische Vlaming.

We zijn egoïstischer en harder geworden, naarmate het ons meer voor de wind ging. Een beetje meer openheid van geest en een beetje minder smetvrees zou al helpen.

Brussels voorbeeld

Van mij mogen de Vlamingen een beetje meer naar Brussel kijken.

Niet dat allemaal jolijt en pret is in de hoofdstad, en er is veel armoede en werkloosheid. Wat samenleven in verscheidenheid betreft is Brussel echter een oase van tolerantie in een oceaan van xenofobie zoals ik eerder al schreef.

Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest is een uniek sociaal experiment, en we mogen vrezen dat dit geen lang leven beschoren is. Indien de NVA de verkiezingen wint, en dat is al over zes maanden, weten we nog altijd niet wat ze met Brussel van plan zijn. Dat ze daar geen visie op hebben, vind ik verontrustend en het wekt geen vertrouwen. Ik vrees dat het cultuurbarbaren zijn met een vreemd luchtje.

Het is een kwestie van timing. De revival van het Vlaams-Nationalisme wordt gedragen op een golf van gevoelens en sentimenten die op een gegeven ogenblik zijn hoogtepunt bereikt. Ooit is dat een keer uitgewerkt en komt er weer wat anders op ons af.