Een mooie beschrijving met foto's van het historische Caffé Pedrocchi in Padua in het Engels.

http://mycornerofitaly.com/caffe-pedrocchi/

Deel twee

De toon was gezet. Meer gangen dan zalen en om elke hoek stond wel een suppoost, om te zeggen waar we naartoe moesten en zo te verzekeren dat we niets zouden overslaan. Zo werden we naar het beschilderde crucifix van Giotto gebracht dat daar hangt. Zowat het hoogtepunt van de pinacotheek, en de juiste voorbereiding voor het bezoek aan de eigenlijke Scrovegni kapel.

Toen het uur van ons bezoek sloeg, verzamelden wij met onze lotgenoten in het voorgeborchte, en hadden uitzicht op het gebeuren. De groep die ons vooraf ging zat in een glazen kooi naar een video te kijken, en de groep die daar aan vooraf ging, bevond zich in de eigenlijke kapel. Klokslag om de twintig minuten komt er een groep uit de kapel, waarna de volgende uit de glazen kooi in de kapel kan, en de nieuwe in de glazen kooi gaat zitten, om zich in de video te verlustigen.

Die videovoorstelling is uitbundig geïllustreerd en zeer informatief moet ik zeggen. Het is allemaal wel professioneel gedaan. Niets op aan te merken. Dan heb je dat uitgezeten, en dan mag je eigenlijk de Scrovegni kapel in, gedurende twintig minuten om het allemaal te ondergaan. Nou dat is veel te kort. Moet je dat thuis nog eens allemaal gaan googelen om het terug te zien, of je met het platenboek kopen. Er is natuurlijk een goed voorziene museumwinkel.

Na twintig minuten moet je deze magische ruimte helaas al verlaten, wat ik bijzonder spijtig vind, maar gezien de conserveringsvereisten wel te begrijpen. Ik blijf het echter een vreemde ervaring vinden. Ik heb nooit zo’n museumpersoneel meegemaakt dat er alert op getraind is bezoekers in de gewenste richting te leiden, en er zich van te vergewissen dat de vereerde gast niets overslaat.

Nadrukkelijk didactisch en tamelijk autoritair, zo komt dat bij mij over. De bedoeling is niet de museumbezoeker op zijn gemak te laten genieten, dat is wel gebleken. Nee, het ging veel meer om iets bijbrengen, opvoeden, vormen, en ook bewaren voor de toekomst. Allemaal met de beste bedoelingen, maar dan met dat kleine beetje dwang, met een zuur nasmaakje.

Je wordt zo door een procedure gehaald, een programma dat in een vooraf bepaalde volgorde moet afgelegd worden. Uitzonderingen mogen niet, en als die toch optreden dan is er de waakzame staf die de verdwaalde kunsttoerist terug naar het juiste spoor vergezelt.

Onlangs schreeuwde het volk om meer blauw in de straten.
Op deze wenk bediend is Neufchâteau recent:
Opengetrokken blikken politieagent!
Het brengt de ingeslapen stad in alle staten.

Wie vis te gulzig eet, verslikt zich in de graten.
Het mag een goede les zijn voor wie meisjes schendt.
Een opkikker voor Belgische bejaardentent,
Geschoren om de schaarse wol bij luidop blaten.

Al is de vis wellicht niet zuiver op de graat,
We mogen met zijn allen weer in vrede slapen,
Want veilig opgesloten is de onverlaat.

Centraal in deze klucht een ongeladen wapen.
De redding van het koninkrijk en van de staat.
De hond, de herder en de hele kudde schapen.

Pasquino scheurkalender 22 september

De Scrovegni-kapel

De volmaakte schoonheidservaring bestaat niet. We kunnen er af en toe een glimp van opvangen, maar er nooit een volledig beeld van krijgen. Het moet genoeg zijn om het leven zin te geven, dat we daar voortdurend naar op zoek zijn, en het af en toe ook een ogenblik vinden. Of er op zijn minst toch dichtbij komen.

Van Venetië naar Padua is dik veertig kilometer en wij logeerden in Dolo, net ertussen in. We hadden het makkelijk met de bus kunnen doen, maar we zijn met de auto gegaan, om naar de Scrovegni kapel te gaan kijken. Een van de wereldwonderen van de schilderkunst, van de hand van Giotto di Bondone, een Italiaans kunstschilder en architect (1266-1337.)

Het is een wonderlijk geheel dat zevenhonderd jaar oud is, en dat het hele christelijke geloof van toen samenvat. Een juweel dat je wil zien, als je in de buurt komt, dus wij daar naartoe. Nou, dat bleek iets minder eenvoudig dan we ons voorgesteld hadden. Wegens de klimaatcontrole en de aantallen bezoekers is het bezoek aan een bijzonder reglement onderworpen.

Ze laten het publiek in groepen van veertig naar binnen, volgens een precies tijdschema. Je komt er aan en je wordt in een groep ingedeeld die twee uur later de kapel binnen mag en in afwachting kun je de binnentuin bezoeken en de pinacotheek, wat we deden, alleen een beetje eigenzinnig blijkbaar want we begonnen met de tuin en namen niet de aangeduide weg.

We kwamen een lift ergens achteraan, in plaats van de pronktrap vooraan te bestijgen. Wegens mijn moeilijke voeten ben ik een groot voorstander van liften. Zo kwamen wij naar boven in wat zo wat het midden van de pinacotheek moet geweest zijn. Niet getreurd natuurlijk. We verkeerden in het idee dat we aan het wachten waren om in de Scrovegni kapel te mogen en namen best genoegen met de helft.

Zo kwamen we in het midden van het museum terecht, wat ons geen zorgen baarde. Blijkbaar werden wij in het oog gehouden, aangezien een verontruste directrice kwam aangesneld, die ons poeslief duidelijk maakte dat we het begin hadden gemist. Zo zou ons de verhaaldraad ontgaan, en dat mocht ze niet laten gebeuren. Om de historische ontwikkeling te kunnen begrijpen, werden we naar de entree geleid om het museumbezoek in de juiste volgorde af te leggen.