Mateloos mild

Meditatie is een act van liefde.

“Meditatie is maar helend als het een act is van liefde is (metta-karuna,)” zegt Dr Edel Maex. “Daarom spreken we van milde, open aandacht.” Je kunt het ook mededogen noemen. Begaan zijn met de pijn en het lijden van de ander, en jezelf in zijn of haar plaats stellen. Immers, waar verlang je naar, wanneer je in pijn verkeert? Zal iedereen niet snakken naar begrip, nabijheid en troost?

Het laatste wat je dan kunt gebruiken, is veroordeeld of afgewezen worden. Of dat je iets moet. Door te mediteren kunnen we voor de andere degene zijn voor wie niets moet, en die je ont-moet. Flauwe woordspeling, maar het klinkt toch mooi. Zover zouden we het in de meditatie toch moeten schoppen, dat we dit kunnen volbrengen. Je zou het ook naastenliefde kunnen noemen en dat is niet alleen de kern van de boeddhistische maar ook de christelijke grondovertuiging.

Keuze

Dat is wat geloof zou moeten doen, ons mensen daar naar toe brengen.  In en door de meditatie kom je dichter tot jezelf, met inbegrip van al je pijn, zonder een zweem van afwijzing, “met mateloze mildheid.” Het is de bedoeling, en het is ook mogelijk, een einde aan het psychische geweld te stellen, waar zovelen onder ons mee af te rekenen krijgen. Normaal kun je dat niet noemen, maar het verschijnsel is zo algemeen verspreid dat er gewenning optreedt.

Het vergt een actieve keuze en een ernstige inspanning om die andere houding aan te nemen, en de soort mens te zijn die Edel hier voor ogen zweeft op basis van zijn Oosterse inspiratie. Wanneer meditatie een act van liefde is, zal blijken dat het ook veilig is, en dat er niets mis kan gaan.

Respect

Dan is het helend, want er komt geen misbruik of dwang aan te pas. Ook niet de aandrang snelle vorderingen te maken.

Hoe dan ook moet je leren, je eigen weerstanden te respecteren. “Weerstand is de rem op de auto en het is niet omdat je auto remmen heeft, dat het een slechte auto is.” Je moet alleen maar goed weten hoe en wanneer die remmen te gebruiken. Wat je niet moet doen is rijden met een voet op de rem en een voet op de gaspedaal.

Wat we in de praktijk kunnen proberen is onze aandacht richten op datgene dat zich aandient, zonder jezelf te dwingen om wat dan ook te voelen. Als je bang bent om je pijn te wekken, moet je niet gaan forceren om er toch mee door te gaan. Dan is het beter een stap terug te doen en te kijken naar wat op de voorgrond staat, namelijk je angst voor die gevoelens.

Nooit forceren en je nooit laten forceren, is de boodschap.

Afbeelding: lachende Boeddha, bron: http://www.voorpositiviteit.nl/