De paniek van Pascal
Voorgelezen door Dina Sonck
Marf kent geen God in ‘t diepst van zijn gedachten,
En als hij kwam dan zette hij Hem uit,
“Want rondom Hem ruikt het te vaak naar kruit,”
En op Zijn eeuwigheid wil Marf niet wachten!”
Je wordt er moe van, al dat moorden, slachten,
En beu gehoord de hoon die volk opruit,
Tot beeldenstorm en roofzuchtig gemuit,
Ontbonden alle duivels, helse krachten.
Een antwoord komt uit onverdachte hoek.
Teresa zegt: “God roept niet maar hij fluistert.
Hij spreekt ons toe in een gesprek of boek.
Hij fezelt zachtjes hoorbaar als je luistert.
Toch blijven velen tevergeefs op zoek,
Hardhorig en het geestesoog verduisterd.
Oorspronkelijk verschenen op 24 februari 2020 @ 04:20
Ik ben geen god in ‘t diepst van mijn gedachten
Ik ben geen god in ‘t diepst van mijn gedachten,
het binnenste van mijn gemoed is hoon.
Vormvaste rijmen vind ik flauw vertoon,
In ‘t vrije vers wil ik baldadig trachten
om iets te schrijven met gebalde krachten.
Daarna kruip ik in bed. Ik heb er schoon
genoeg van. Naast mijn lief ben ik gewoon
geen God in ‘t geniepst van mijn gedachten.
Maar als in ‘t ochtendlicht mijn water dringt
en ik licht waggelend zo voet voor voet
in de kilte van de morgenstond
de pispot optil, zie ik blij verrukt
het goudgeklater van mijn waterstoet.
Alsof een God zijn stromen over droogte zond.
(sonnet van Marforio dat Pasquino tot ‘De paniek van Pascal’.)