De stotenprant
Voorgelezen door Dina Sonck
Geraaskal van een paddofreak als nooit tenvore!
Veel larie en apenkool, geouwenhoer, gelul ,
Gestoofde kut met pere. Hope flauwenkul .
De tussen-n. Een gruwel. Niet om aan te hore!
Ik ben mijn spellingzekerheid erbij verloren.
Ik had ooit een tien en ik pak nu de nul,
Met waardenloos diploma, en verlopen bul.
Het goede nieuws is dat Pasquinno is herboren.
Verbaasde zusters snellen naar het lege graf,
Met hallenloejah’s en Hosannna in den hoge.
Marfornio de Stotenprant staat immer paf.
Na heftig’ herenstrijd zo een herstelvermogen!
Dan is het nu gedaan. De zwarte kous is af.
Er rest ons niets dan dankbaarheid en medendogen.
Oorspronkelijk verschenen op 23 maart 2020 @ 04:00
Naslagwerk
De muziek sterft weg, maar de lampen blijven branden, dag en nacht.
De sportman-prof traint zich nog jaren af,
sonnettentennisdichters kennen niet die luxe
hen rest nooit rust, hun basishouding is ‘ík truc-ze’
het is hun lot: zij slaan hun slag van wieg tot graf.
Wie hangt de lier nu aan de wilgen? Dat is laf!
Zoals de Waalse sonnetteur laatst zei: ‘iek fuuk se’
Waarmee hij zeggen wilde: zelfs de meest kaduukse
sonnettentennisdichter laat nooit, nimmer af!
In onze ziel zijn wij nu eenmaal Shaffy-isten,
(wij zullen door-gaan, wij zullen door-gaan)
en wij verzinnen altijd nieuwe trucs en listen
omdat het moet blijft het van binnen rijpen, gisten
a poets work is nooit gedaan, nee nooit gedaan
gristen, visten, wisten, twistten, pisten, misten.
En toen was het voorbij met de aria, die toch een fine kreeg. A very fine fine.
Marforio