De serveermachine
Voorgelezen door Dina Sonck
Hou jij dan ooit eens op met oeverloos doordrammen?
Stopt het dan nooit, zoals bij een opslagrobot?
Je knalt er maar van door. Ik loop van her naar hot.
Terwijl jij als een stormhoos er op los blijft rammen,
Om keer op keer een diepe bal net ín te vlammen.
Toch retourneer ik mikkend op je ademstrot,
Gelukkig niet verlegen om een backhandshot,
Zodat je kapt met al dat gisten en dat zwammen.
Laten we ’t liever hebben over de cuisine,
En kom en proef de Entre-côte Archiduc,
Bereid door onze keukenzuster Celtoxine
Met cantharellen van ons eigen kweek en pluk,
Op een lauw bedje van bio-groenten-terrine.
‘Saignant,’ hier komt een lel van keurmerk rundbiefstuk.
Oorspronkelijk verschenen op 5 maart 2020 @ 04:00
XVI. Aria senza fine uit de coulissen
Het publiek begint zich te roeren. Het lijkt wel een aria zonder einde.
Op het toneel zijn de acteurs van schrik bevroren,
van voorste rij tot schellinkje beeft het publiek:
uit de coulissen klinkt spontane marsmuziek
en een gepassioneerd duet. De twee tenoren
zijn tot de Boulevard Périphérique te horen.
Hun wisselzang klinkt splinternieuw, maar toch antiek,
en wordt gekenmerkt door diep drama en lyriek.
In hun viriel gebrul gaat elk geluid verloren.
Toneelknecht, regisseur, de spelers, de souffleuse,
krijgen al spoedig flink het land aan deze reuzen
want de Aria, die lijkt wel senza fine!
Het publiek dringt op, scandeert scabreuze leuzen
– een Waalse krant kopt later ‘Quelle affaire affreuse!’-
maar de Aria gaat verder, senza fine!
(was eerder deel van ‘Mallaria senza fine’